Overroepen...

Zoals u misschien al wel (of niet) gemerkt hebt hou ik een lijst van 'favoriete boeken' bij.

Deze lijst zal af en toe aangepast worden, ik heb met mezelf afgesproken dat er 10 opmogen, er de eerste keer eentje afsmijten zal een hel worden,dat weet ik nu al. Ik ben iemand die een mening maakt en daar niet snel vanaf wijkt, vaak helemaal niet. Tot grote onvrede/wanhoop van mijn omgeving vaak, maar t'is de aard van het beestje...Pas op, ik kan mijn ongelijk toegeven; mits nagelriemen bijten (nagels op zich zijn al lang verleden tijd) en 3dagen beeld-zonder-klank maar toch...

Ik koop graag boeken, ik kan geen boekenwinkel passeren zonder kwijlend ad ruit te staan, kom ik niet buiten met een boek voor mezelf dan heb ik er eentje bij voor een van m'n offspringdames en een enkele keer vriendlief. Hij leest nooit, maar als hij ooit de drang zou voelen dan heb ik een boek voor hem liggen. Eentje wat ik zelf nooit zou lezen eigenlijk, een echt Mannenboek...
Analystisch, tactisch, voor mensen die af-te-drogen-afwas kunnen stapelen zonder dat alles omvalt als je het bovenste eraf neemt...(of er te lang naar kijkt, grmpf).

Dit jaar heb ik aan de familie boekenbonnen gevraagd voor m'n verjaardag en heb ik in de boekenwinkel boeken ad kant laten leggen zodat vriendlief ze kon ophalen en me die cadeau kon doen,...

En ik lees veel, heel veel genres. Het ligt in periodes. Het jaar dat ik zwanger was van VvmL II heb ik me toegelegd op chicklit, geen wonder dat Baby II ook weer een dametje is geworden.
Vorig jaar waren het romans, goed verteerbare doch eerder 'voor vrouwen', familieverhalen, drama's. Begin dit jaar waren het waargebeurde verhalen, alles van 'Not without my daughter' tot 'De Blanke Masai' en consoorten.

En af en toe doe ik es een miskoop, meestal bij boeken die ik kocht op basis van de mooie tekening op de kaft, de titel, het gebruikte lettertype of de soort papier waarop het gedrukt is. Naast de inhoud op de achterflap en de tekst op pg.20 mijn 4 belangrijkste criteria bij de Aankoop van een Boek. En soms kom je zelfs na al deze criteria bedrogen uit.

Zo heb ik er eentje in de kast liggen wat door veel mensen bejubeld word, tot enkele maanden geleden heeft het gediend als 'verhoog' onder een van de poten van de kleinste haar bed, tegen reflux...

't Gaat over Donna Tartt's De Kleine Vriend. Hét meest overroepen boek van de afgelopen jaren.

Meeslepend en briljant, vond het NRC Handelsblad

Hebben ze het effectief gelezen??????
Een triomf in de literatuur zoals we die maar zelden meemaken, schrijft HP/De Tijd.

Nog nooit een boekenwinkel binnengelopen, eender dewelke???
Er zijn op dit moment maar weinig auteurs die zo goedkunnen schrijven als Tartt.

Momenteel ontmoedigt en niet bereid in de nabije toekomst nog iets van haar te lezen...sorry!

Nu, het boek op zich ga ik nog niet wegschenken, want dat ik wat ik doe met boeken en cd's die een echte miskoop waren, en dat zijn er niet veel want ik ga niet licht over dergelijke dingen. Aan mensen waarvan ik weet dat ze er blij mee zullen zijn. En voor mijn part is dat dan eender wie. Een CD ging al nr mijn beste vriendin, boeken nr familie en collega's...

Nee, ik ga het nog es herlezen, het boek op zich een kans geven, later, als ik groot ben... En als het dan nog niet lukt mag wie het wil het komen halen...

ps. Voor wie het weten wil, tekst op pg. 20 luidt als volgt...

kwart dollar of een glaasje limonade. Voor de oudere - van dertien of veertien - vluchtte ze daarenteen maar wat graag naar binnen, die mocht Ido zo meedogenloos wegjagen als ze wilde. Ze schoten met luchtbuksen op honden, stalen bij iedereen spullen van de veranda, sloegen grove taal uit en zwierven tot diep in de nacht over straat.
Ida zei: Daarnet rende er nog van dat kleine uitschot voorbij. Als Ida uitschot zei bedoelde ze blank. Ida had een hekel aan de blanke armeluiskinderen en gaf ze met eenzijdige verbetenheid de schuld van alles wat er misging rond het huis, zelfs van dingen waarvan Charlotte zeker wist dat ze er onmogelijk iets mee te maken konden hebben.
Was Robin erbij? Vroeg Charlotte.
Nee mevrouw.
Waar zijn ze nu?
Ik heb ze weggejaard.
Welke kant op?
Daarginder bij het ouwe spoor.
De oude buurvrouw, mevrouw Fountain, met haar witte vestje en haar vlinderbril, was haar huis uitgekomen om te kijken wat er aan de hand was. Vlak achter haar stond haar aftandse poedel Mickey, met wie ze een komische gelijkenis vertoonde: spitse neus, stijve grijze krulletjes, achterdochtig vooruitgestoken kin.
Nou nou, riep ze vrolijk. Hebben jullie daar groot feest?
Alleen de familie maar, riep Charlotte terug, en ze speurde de donkerende horizon achter Natchez Street af, waar de treinrails lijnrecht de verte in liepen. Ze had mevrouw Fountain te eten moeten vragen. Mevrouw Fountain was weduwe, en haar enige kind was in de oorlog met Korea gesneuveld, maar ze was ook een zeurkous en een boosaardige bemoeial. Meneer Fountain, die een stomerijtje had gerund, was vrij jong gestorven, en de mensen zeiden gekscheren dat ze hem zijn graf in had gepraat.
Wat is er aan de hand? zei mevrouw Fountain.
U heeft Robin zeker niet gezien, hè?
Nee. Ik heb de hele middag op zolder gezeten, opruimen. ja, ik ben niet om aan te zien. Kijk eens wat ik allemaal voor troepnaar buiten heb gezeuld. Ja, de vuilnisman komt pas dinsdag en ik laat het niet graag zo op straat staan maar ik weet anders ook niet wat ik ermee moet. Waar is Robin naartoe? Kan je hem niet vinden? Hij zal wel nit ver weg zijn, zei Charlotte en liep de stop op om de straat af te turen. Maar we moeten aan tafel.