Mijn eerstgeborene is geboren voor het geluk.
Haar naam is een afgeleide van het arabische woord voor geluk, misschien helpt dat wel.
Niet dat altijd alles goed gaat voor haar...
Net als bij alle bijna-9-jarigen is haar leventje doorspekt met drama's-op-minimens-formaat, grote en kleine ruzies met dametjes op school, in de jeugdbeweging en zelfs tijdens de dansles concurreren ze voor de aandacht van Dansjuf Sophie!
Maar da's naast de kwestie. Dat geluk lijkt zich vooral te manifesteren tijdens het spelen van gezelschapspelletjes; eender welk gezelschapspelletje. Het Grote K3-spel, mens-erger-je-niet (duh!), Bruggetje Loop (Dank u,Janbibbejan) of Uno, eender wat en hoe wij ook ons best doen, ze wint ALTIJD.
Oké, ik mag niet overdrijven, als we Uno iets tactischer spelen kunnen we haar soms verslaan, maar dat weegt nooit op tegen het aantal keren dat wij het onderspit moesten delven!
En ondanks het feit dat ze na elke winst de magie van haar naam afklopt, toch ergert ze zich enorm wanneer ze tijdens het spel of 'achter staat' of er toch verlies dreigt.
Groen wordt ze ervan, nijdig, gefrustreerd, nagelkrabbend-ogen-uit-vals. Alle registers gaan dan open, opeens worden nieuwe spelregels in leven geroepen, krokodilletranen uit ogen genepen, alle anderen worden beticht van achtereenvolgens complotten en valsspelen. Tot alles dan in de (lees=haar) plooi valt en ze dan toch uiteindelijk de overwinning behaalt...
En ik moet eerlijk toegeven, de appel valt niet ver van de boom, maar gelukkig ben ik net iets verstandiger geworden (en te oud voor dergelijk gedrag...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten