Onze verjaardag. Mijn Z. en ik.
Z. wordt 10.
Ze heeft een hele geschiedenis, die ze zelf nog niet weet, en waarvan ik van plan ben het nog een tijdje zo te houden. Voor haar bestwil en mijn gemoedsrust. Alleen ik mag schrappen wat niet past...
En op dagen als deze, met alle aandacht gefixeerd vraag ik me af of hij nog aan ons denkt, en of hij plannen heeft, om ons te zoeken. En of ik ooit zal kunnen stoppen met over m'n schouder te kijken. Want dat doe ik, onbewust. Bij elke onnozele beslissing is er een klein deeltje dat de risico's overweegt. Dat rekening houdt met het feit dat hij nog ergens rondloopt. En ons niet vergeten is, want dat weet ik wel zeker.
Soms zou het handig zijn om deeltjes uit het verleden gewoon uit te kunnen wissen, voor echt.
3 opmerkingen:
Het is een constante zorg (of zeg maar: dreiging) om ermee te leven. Daarom alleen al zou ik mijn facebook niet linken met mijn blog, zeker niet in jouw geval.
En jullie doen dat goed zoals het nu is. Ooit ga je haar toch alles moeten vertellen. Beter dat ze de waarheid uit jouw mond hoort dan dat ze hem gaat zoeken en zijn leugens gelooft. Toch?
Juist, ook die facebook-opmerking!
Alhoewel die mens nog nooit met een pc gewerkt heeft...
hoera!
Ik wens je veel succes, moed en juiste momenten als je het wil vertellen tegen je dochter. Lijkt me niet gemakkelijk allemaal
Een reactie posten