Ons Z. danst en gaat naar de VKSJ.
Er is een afspraak. 2 (twee) naschoolse activiteiten.
Tot vorig jaar was er dansen (net als ik) en VKSJ, chiro voor alleen meisjes, voor mensen die het niet kennen.
Ruimschoots voldoende, en ik dacht dat ze dat zo ging houden.
Tot haar vriendje roet in het eten gooide... Het ventje volleybalt (of volleybald?), en ze mocht mee, al twee keer, naar een 'vriendjestoernooi' (= ronselmiddag).
En dat vond ze tof, en geestig, en ze kon dat goed...
En dan begon het ineens. 'Ik wil volleyballen'.
Ok, in het begin negeerde ik dat, maar ze bleef maar aanhouden. Ik dacht namelijk dat ze wel zou ophouden als ik er niet op inging, zoals kleine meisjes denken dat jij hén niet kan zien als ze hun handen voor hun ogen houden...
Maar het bleef duren.
Vandaag is ze voor het eerst een echte les gaan meevolgen. Niet met mijn goesting maar allé. Feit is dat ze moet ophouden met dansen.
Dansen is op een weekavond, en vksj is de zaterdag. Volleybal is op én een weekavond én de zaterdag. Dus heeft ze moeten kiezen... VKSJ opgeven wou ze niet, dus is het dansen gesneuveld.
Misschien stoort mij dat meer dan het feit dat ze wil volleyballen. Ik hou enorm van dansen...
Enfin, het is dus fantastisch meegevallen, het regende complimentjes en mevrouw wil gewoon ingeschreven worden.
Wat wil zeggen dat onze zaterdagen nu zullen bestaan uit 'opletten dat Z. overal op tijd geraakt'.
Kinderen!
1 opmerking:
Het is met een t, Ines. Tegenwoordige tijd kan nooit met een d zijn.
Ik ga het dansen, denk ik, op dinsdag houden.
Een reactie posten