Ik had bijna gebeten!!!!

Ik ben over het algemeen wel fan van dokters.

Niet dat ik daar voor mijn plezier ga zitten maar ik ga er altijd met een open-minded-die-mens-is-er-om-mij-te-helpen-mentaliteit naartoe.
Ik had het dus moeten weten, 't kan verkeren.

Al een tijdje last van af-en-toe-tandpijn. Vorige week dus een afspraak gemaakt en sedert dan had ik geen tandpijn meer. Maar allé, vanavond toch gewoon vertrokken, want ik ken dat...

Flink in de stoel gaan liggen, mond open voor diagnose. 'Ik zie niets dus ik zal een foto moeten nemen', terwijl ik nog kermde van de koude lucht die op mijn gebit gespoten werd (?), kou was al even niet mijn beste vriend...
Fotooken getrokken dus... Verdict: een zenuw onder een vulling die 'waarschijnlijk' ah ontsteken was, er was niet echt veel te zien...

40minuten met mijn mond open gelegen en het deed verdomme pijn, dat heb je, wanneer onder een weg-te-boren-vulling een zenuw zit... Ik had écht goesting om te bijten, en zelfs mijn ik-voel-de-pijn-niet-plekje in mijn hoofd hielp niet...

En niets verlossende 't'is opgelost', ik kreeg een 'volgende keer gaan we hiermee verder'...

Pffffffffffffft....

Het gat in de ...

MIjn favoriete dag van de week is donderdag, omdat er dan dansles is...

Het dansles-gezelschap ligt mij zeer na aan het hart... En na de dansles volgt er meestal een 'vlug bijpraten'. Soms lukt dat in vijf minuten, andere keren staan we daar na een halfuur nog... Zorgen worden verteld, werkperikelen gedeeld, kinderopvoedtips worden uitgewisseld en af en toe vinden we het gat in de markt!

We hebben ook wel onze kleine kantjes, en af en toe vinden we een manier om uiting te geven aan al onze frustraties, omtrent mensen... Mensen die ons gekwetst hebben, mensen die het niet waardig zijn dat we aan hen denken, onze energie aan hen verspillen. Mensen die denken dat ze ons kunnen koeioneren, op eender welk moment in ons leven binnendringen en het weer overhoop gooien.
De mensen waarvan wij weten dat we erboven staan, en die we dat ook graag laten weten...
Die mensen, die gaan wij geen kwaaddoen, nee, we gaan ze een boeket sturen, gelijk Hallmark, met een kaartje. Geen 'uit sympathie', maar eentje met 'Om u te pesten'... of zo...

De tijd van toen!

Ons Z. haar herfst'rapport' was niet echt schitterend te noemen... Wat riep om maatregelen. Het kuis-en opruimschema werd omgegooid en er werd tijd vrijgemaakt voor 'huiswerkbegeleiding'...

Het leidde ook tot boze/lange gezichten, gezucht, verschillende gradaties van ooggedraai, bij Z. dan, niet bij mij. Ik doe het met graagte. Vol goede moed al een paar weken aan het 'helpen' dus. Ik zeg niets voor, ik help enkel een goede planning maken, maak voldoende tijd vrij om de agenda te overlopen en begeleid waar nodig.

Frans is geen probleem, wiskunde lukt mits aanmoediging aardig, en da's nog maar weinig veranderd bij vroeger. Maar wat in de lagere school 'taal' noemt is een ramp! Wij hadden een werkwoord, een onderwerp, een lijdend en een meewerkend voorwerp een gezegd. Tegenwoordig zijn de helft van die vervangen door termen als 'persoonsvorm' en andere, ik begin er dus niet meer aan.

En dan heb je ook WERO. Vroeger heette het W.O. en was het mijn lievelingsvak... En ik ben heel blij dat ik dat VROEGER had en niet nu!
Ofwel ligt het aan mij, of aan de leerboeken. MIKADO noemen ze, 0 structuur, 0 duidelijkheid, iets wat je toch zou verwachten bij een opbouw naar het studeren van exacte vakken... En misschien wil je leerlingen in het zesde leerjaar al wat 'loslaten' en verwachten ze van hen dat ze uit doorlopende tekst kunnen stileren maar dan moeten ze hen dat maar leren in plaats van hen naar huis te sturen met een halve uitleg en 2 onduidelijke boeken.

Maar goed, ik probeer rustig te blijven en duidelijkheid te scheppen in het kluwen van kadertjes, opdrachten, 'te lezen' en 'overzichten'. En dan blijkt dat zelfs de klimaten andere namen hebben gekregen in de afgelopen 20jaar...

Loofbosklimaat, iemand???????????

Voor Mevrouw Vrolijkheid

Voor alles!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Singer

Het spookt al eeuwen door mijn hoofd, ik zou zo graag zelf mijn kleren kunnen maken.

En voor mijn kinderen. In stoffen die ik geestig vind, en hetgeen in mijn hoofd zit zelf kunnen maken in plaats van vriendinnen mee te sleuren op shoppingdagen en dan niets vinden, tot grote wanhoop van hen en HUN portemonnee.

Eigenlijk wou ik les gaan volgen in september, maar dat heb ik dan toch laten passeren, uit luiheid of zo, spijt dat ik daar al van gehad heb!

Efkes op zoek gegaan naar tweedehandsnaaimachines, beetje moeilijk, ze kosten evenveel als in de winkel en wie zegt dat ze nog werken...
Dan op zoek gegaan naar patronen en zo, gemakkelijk te vinden.

Dus ik denk dat ik de reclamefolders gewoon een beetje in de gaten ga houden, en ondertussen leuke makkelijke ontwerpen zoeken op internet en zo...En trouwens, ge wilt echt niet weten welke vunzigheid ge tegenkomt op Google als ge uw zoekopdracht naar naaimachines niet genoeg verfijnt....

Stoer!

Uw 4x4 in een plas parkeren...

(En nee, ik had het niet meer toen ik het zag...)

Afscheid van een vriend

Wat doet een mens na een (aangenaam) kerkhofbezoek (ik hou van kerkhoven in de herfst) en een etentje bij de goeie plaatselijke chinees (ja, we kunnen kiezen).

Ik zal het u zeggen, zijn kleerkast opruimen, de zomerkleren nr achter schuiven en de winterkleren naar voor halen.
Alles werd schonekes op het bed uitgestald, gekeurd, herplooid en op de juiste stapel gelegd.

Er is een stapel 'sport', er is een stapel 'alle seizoenen' en er is de 'passtapel'.

En laat dat nu een van m'n zwakke punten zijn.

Ter verduidelijking, ik koop alleen kleren die ik echt leuk vind, er ligt weinig doorsnee in m'n kast, vooral de laatste jaren focus ik me enkel en alleen op wat ik geestig vind en kan de massa me gene reet meer schelen. Laat ze maar denken, laat ze maar peinzen, het doet me niks. Als ik het leuk vind doe ik het aan.

Maar die passtapel dus. Daar liggen ook zo'n pareltjes tussen, sommige nu al van voor ons Z., die ondertussen 11 is geworden, en ergens tussen de geboorte van R. en nu ben ik wat ronder geworden, wat jammer is voor sommige pareltjes.

Met pijn in het hart liggen ze in de 'kringloopdoos', die af en toe effectief naar de kringloopwinkel gaat, omdat ik het andere mensen jeun en hoop dat de dingen waarvan ik gehouden heb iemand krijgen die ook van hen gaat houden. En vandaag passeerde ik mijn doos en moest ik me even inhouden om niet alles weer in de kast te schuiven, in een donker hoekje weliswaar, ik zie m'n heupen, ik hoef er niet altijd aan te denken.
Maar toch...