Ik woon nu al 4jaar voltijd in O. Ik kom oorspronkelijk uit A.
75km verder, ander accent. Ik heb skoenen, ik skip en ok moe zin gok no min bedde.
Zaterdagmiddag gingen we de kinderen ophalen en dan is het nog steeds, na die 4jaar, thuiskomen. Misschien omdat het dan mijn ouders zijn maar ik voel me hier toch nog steeds een beetje een 'inwijkeling'. Ondanks.
Misschien heeft het ook te maken met mijn gebrek aan richtingsgevoel, ik blijf voor veel activiteiten zoals nr bepaalde winkels gaan of dingen bezoeken heel erg afhankelijk van Vriendlief, gecombineerd met meneer Tijd of het gebrek aan zijn aanwezigheid soms frusterend.
En soms loop ik hier over straat en meen ik iemand te herkennen, wat altijd fijn is, en de seconde daarop bedenk ik dat dat niet kan zijn, dat meneer of mevrouw die of die helemaal hierheen gefietst is. En dan is dat altijd een beetje een teleurstelling.
En denk nu niet dat ik niet babbel hé, ik babbel tegen de krantevrouw, de bakkersvrouw, tegen een hond met een hoedje op, tegen de verre buurman en ik ken hier zelfs meer 'bekende onbekenden' dan vriendlief, gewoon omdat ik meer thuis ben, maar toch, soms...
3 opmerkingen:
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik woonde 25 jaar in een dorp, op 10 km van mijn geboorteplaats en heb mij daar nooit thuisgevoeld. Het was de mentaliteit die daar heerste. Vriendelijk genoeg, maar ik was geen van 'hen'.
Ook ik ken het gevoel, maar vind het heerlijk om in mijn eentje de stad in te trekken en anoniem te zijn tussen de andere mensen....
kweet het, ben op dat vlak nogal een asociaal geval :-)(kzal het zelf maar zeggen:-))
@Zeezicht: En laat geografie dan de norm zijn...
@Trijn: Dat vind ik ook, maar hier trek ik niet de stad in, hier ben ik (nu ja) t-huis...
Een reactie posten