Wij hebben telefoons met een lampje wat weergeeft dat er berichten zijn.
Niets bijzonders, hoor ik u denken. Da's juist. Soms wel handig, hoor ik u denken. Ook juist. Irritant, zeg ik, als ge dat lampke niet meer wegkrijgt.
Opeens, een paar weken geleden... een boodschap, beluisterd, en het lampke bleeft branden. En als het nu gewoon branden was, nee, het knipperde...
Alles geprobeerd, batterijen uithalen, telefoon een dag afgelegd, de handleiding erbij genomen.
En toen, toen ik de handleiding erbij haalde, vond ik het nodig om tegen Vriendlief te laten vallen 'dat de meisjes het wel gingen oplossen' (mv; ik hand ons R. op de arm). Yeah right, in heel die handleiding geen oplossing. Wel hoongelach, van Vriendlief, door mijn grote mond vooral...
En dan opeens vanavond, met een sjakosj op mijn arm, een kind op de andere, een tweede kind dat ah babbelen was en ah proberen om een boodschap te beluisteren druk ik toevallig op een paar knoppen, zet de telefoon terug, en het is wég. Het lichtjes, het knipperen. Ge kunt er gewoon weer het uur op lezen, wat een gemak is, en een ongemak als dag weg is, want dat stond erook niet meer, door dat lichtje.
En ik weet niet hoe of wat of waarom, maar ik heb Vriendlief er toch even fijntjes aan herinnert dat de meisjes het opgelost hebben... allemaal tesamen...
2 opmerkingen:
Wij hebben een telefoon, tis te zeggen, Marie heeft een telefoon (speelgoed natuurlijk) en die schakelt soms over van ollands naar spaans. En niemand die weet hoe dat kan. Alleen de dochter kan het.
Bij ons is het effectief ik die de technische zaken moet oplossen, dus het is bewezen: technische handigheid heeft niets te maken met het geslacht! néh!
Een reactie posten