Ons Z., net twaalf, heeft weer een puberperiode.
Niet zo lang geleden bereikte mij via een fijne collega het bericht dat het puberen steeds vroeger begint (wist ik al,onvrijwillig proefkonijn...) maar nog steeds evenlang duurt. Het is dus niet 'hoe eerder, hoe beter', maar 'hoe eerder, hoe lastiger', en ik heb de indruk dat ik toch ergens een hoofdprijs gewonnen heb, of toch redelijk hoog in de ranking ben geëindigd.
Het gaat van gezucht over ogendraaien naar 'luister toch eens naar eens' en, als hoofdvogel 'jij begrijpt het toch niet', terwijl ik ogendraaiend het liedje in mijn hoofd wat luider zet en me heel hard inhou om niet gewoon es m'n tong uit te steken. En ik probeer te onthouden dat ik als jonge mama niet moet overdreven streng zijn om mijn oudere collega's met even oude dochters te evenaren of voorbij te streven maar ik wil ook niet te los zijn en al zeker geen vriendin van mijn dochter gewoon omdat ik wat jonger ben.
En nu lijken we in een periode te zijn gegleden dat ze overal liever is dan thuis. Net zoals vanavond, nadat ik plichtsbewust googelde tussen kind A, met de volleybalmatch, het onderwerp van dit stukje en kind B, de kleuter, die naar de brandweer wou en kind C, ikke, die naar een bedrijf achter de deur wou. Nadat ik alles in goede banen leidde (lijdde?), aandacht had voor ieders noden en zelfs wat vrijheid gunde met 'ja, je mag nog tot 17u bijven kijken naar volleymatchen van andere meisjes' (het is achter de deur) werd mijn liefde, geduld, begrip om kwart voor vijf beloond met een 'mag ik bij X blijven slapen'????
Nu moet u weten dat ik morgen een dag verlof heb, omdat ons Z. pedagogische studiedag heeft, terwijl ons R. woensdag pedagogische studiedag heeft. Gekozen om opvang te zoeken voor R. zodat ik met Z. (het onderwerp, ik: het lijdend voorwerp) naar Ikea wou gaan. Omdat ze daar al lang es naartoe wou, het een ideaal 'moeder/dochter' ding is en omdat ze zelf een paar spullen nodig heeft. Alles in teken van HAAR dus.
Wat hoor je jezelf dan zeggen, 'oké, maar tegen half 10 thuis'. En dan zie je die kleine flits, die kleine fonkeling van 'hoera' maar daartussen zie je ook dat loensende wat zegt 'zeg, kan het niet wat langer', en dan geef je de reden waarom dat thuisuur het thuisuur is.
Vergeet je gemakkelijkheidshalve dat ze het het eigenlijk niet verdient aangezien zowel fiets (jaja!) als gsm (jaja!) op school achterbleven vrijdag. Nu, je geeft gewoon je eigen fiets mee, als liefhebbende moeder en vraagt vriendelijk om te bellen bij aankomst van het logement. Want de moderne 12-jarige, de 'gastvrouw' kende noch het nummer van de huistelefoon, noch het gsm-nr van moeder of vader vanbuiten en had geen gsm bij (misschien lag hij ook nog in haar lockertje op school..?????).
Enfin, wanneer dan eigenlijk het telefoontje komt klinkt het 'en dan ga ik nu toeleggen hoor want we gaan hier in het zwembad', why do I even bother...
Betert het, iemand?
